سیاست عملی و فنون حکمرانی امام علی(ع) مطالعه موردی حکومت مندی در نامه های نهج البلاغه

سیاست از دو بخش نظری و عملی تشکیل شده است. در بخش نظری مبانی، مفاهیم، اهداف و روش ها و در بخش عملی شیوه اجرا و طراحی و برنامه ریزی مورد تاکید است. حکومت مندی به معنای فکر کردن در باب نهادهای حکومتی هر دو جنبه را مورد تاکید قرار می‏دهد. این مقاله می‏ کوشد با تفسیر نامه های نهج البلاغه به تبیین موضوع حکومت مندی از زاویه دید امام علی(ع) بپردازد. علی(ع) نامه ها را زمانی نوشته است که در راس هرم حاکمیت قرار داشته و بر همین اساس با توجه به آرمان ها و اهداف حکومت اسلامی، فنونی عملی جهت تدبیر عرصه عمومی به وجود آورده است. در این پژوهش حکومت مندی را با سه شاخص فنون آرمانی، جایگاهی و غیریت ساز مورد بررسی قرار داده ایم تا نشان دهیم که در مناسبات قدرت و شبکه جایگاه های سیاسی، امام(ع) چه رویه های نهادی و عقلانی جهت حل مسائل پیشنهاد داده است. نتیجه پژوهش نشان داد که شیوه حکمرانی امام(ع) دارای فنون، نهادها و رویه هایی است که از آن می‏توان به عنوان حکومت مندی بهره برد.