تاثیر سایکوسل و تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد بر عملکرد، شاخص های فلورسانس کلروفیل و برخی صفات فیزیولوژیک گندم در شرایط محدودیت آبی

به منظور بررسی تاثیر سایکوسل و باکتری های محرک رشد (PGPR) .به منظور بررسی تاثیر سایکوسل و باکتری های محرک رشد (PGPR) بر عملکرد، شاخص های فلورسانس کلروفیل و برخی صفات فیزیولوژیک گندم در شرایط محدودیت آبی، آزمایشی به صورت فاکتوریل با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه پژوهشی دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی در طول فصل زراعی 1394-1393 اجرا شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل محدودیت آبی درسه سطح (آبیاری کامل در تمام مراحل رشد گیاه، آبیاری تا 50% مرحله سنبله دهی و آبیاری تا 50% مرحله چکمه زنی به ترتیب بر اساس کد 45 و 59 زادوکس)، تیمار دوم شامل تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد در چهار سطح (عدم تلقیح به عنوان شاهد، تلقیح با ازتوباکتر کروکوکوم استرین 5، سودوموناس پوتیدا استرین 186وکاربرد توام این دو) و تیمار سوم محلول پاشی با سایکوسل در چهار سطح (عدم مصرف، کاربرد 400، 800 و1200میلی گرم در لیتر) بود. مقایسه میانگین ها نشان داد که در شرایط محدودیت آبی، حداکثر کارایی فتوشیمیایی فتوسیستم II ( )، محتوای کلروفیل، محتوای آب نسبی برگ و عملکرد دانه به واسطه تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد و محلول پاشی سایکوسل نسبت به شاهد افزایش یافت. در تمامی ترکیب های تیماری، شاخص سطح برگ تا 65 روز بعد از سبز شدن افزایش سریعی یافت، ولی از 65 روز بعد از سبز شدن تا زمان برداشت، روند کاهشی نشان داد. بیشترین عملکرد دانه به ترکیب تیماری تلقیح بذر با ازتوباکتر و سودوموناس، بالاترین سطح سایکوسل در شرایط آبیاری کامل تعلق داشت. اعمال قطع آبیاری در مرحله چکمه زنی موجب بیشترین کاهش در شاخص های فلورسانس کلروفیل و صفات فیزیولوژیک گندم شد. محلول پاشی 1200 میلی گرم در لیتر سایکوسل و تلقیح بذر با ازتوباکتر و سودوموناس عملکرد گندم را به ترتیب 41/63، 90/52 و 46/62 درصد در شرایط آبیاری کامل، قطع آبیاری در مرحله خوشه دهی و قطع آبیاری در مرحله چکمه زنی افزایش داد.