بررسی و تبیین رویکرد «وحی فراگزاره ای» از دیدگاه حکمت متعالیه

از پرسش های مهم در تبیین مساله وحی، بررسی وجه گزاره ای و یا غیرگزاره ای وحی است. در میان رویکردهایی که در تبیین این مساله وجود دارد، رویکرد ملاصدرا به دلیل توجه به دو وجه گزاره ای و غیرگزاره ای وحی از جایگاه ویژه ای برخوردار است. این جامعیت در مقایسه با تبیین هایی که تنها یکی از جنبه های وحی را مورد توجه قرار داده اند، بسیار حائز اهمیت است. در الهیات مسیحی دو رویکرد کلی گزاره ای و غیرگزاره ای در این خصوص وجود دارد. بر اساس رویکرد اول، وحی مجموعه گزاره های آگاهی بخش درباره خداوند است در حالی که بر اساس رویکرد دوم، وحی همان فعل خداوند است که در طی آن خداوند خود را آشکار می کند. تقابل و تضاد این دو رویکرد و نقدهایی که بر هریک از این دیدگاه ها وارد شده است حاکی از ضرورت وجود رویکردی جدید است که در الهیات مسیحی نمی توان یافت. این مقاله تلاشی در جهت معرفی دیدگاه ملاصدرا به عنوان رویکردی جدید است که در آن به هر دو وجه گزاره ای و غیرگزاره ای وحی توجه شده است. این رویکرد به دلیل ابتنای بر مبانی هستی شناسی، معرفت شناسی، انسان شناسی و زبان شناسی و برقرای پیوند میان هر دو وجه گزاره ای و غیرگزاره ای، از این قابلیت برخوردار است که به عنوان رویکرد «وحی فراگزاره ای» مطرح شود.