جهان به مثابه «متن»، جهان به مثابه «تجربه زیسته»

از نقطه نظر نشانه شناسی کلاسیک ساختارگرا، «امر زیسته تجربی» به مثابه یک داده پیشانشانه ای به حساب می آید؛ یعنی آنچه از منظر ساز و کارهای دلالتی، متنی غریب می آید و از همین روی، قابلیت تجزیه و تحلیل ندارد. درحالی که نشانه شناسی کلاسیک ساختارگرا به «گفتمان روایی» بها داده است؛ یعنی آنچه امر زیسته تجربی را «حکایت» می کند و در عین اینکه به آن جلوه «متنی» می دهد، آن را برای یک نشانه شناس تجزیه و تحلیل می کند. این مسئله، توجیه کننده شعار اصلی گریماس است: «خارج از متن هیچ رستگاری وجود ندارد». برعکس، ما معتقدیم اینجا صحبت از دو فرایند متفاوت تولید معنا است که الزاما یکی، دیگری را نقض نمی کند. درواقع اینجا با دو نظام متفاوت نگاه به جهان مواجه می شویم که هرکدام نظام معنایی خود را دارند. مقاله حاضر ضمن معرفی مثال های متفاوت از حوزه های متفاوت، خصوصا حوزه ادبیات، بر آن است تا نشان دهد «تجربه زیسته» (امر زیسته تجربی) و «گفتمان روایت»، هر دو می توانند تجزیه و تحلیل نشانه شناختی شوند؛ زیرا هر یک بیان کننده دو فرآیند متفاوت تولید معنا هستند.