نگرشی نوین بر هیدرولوژی کلاسیک

با توجه به افزایش فعالیت های انسانی در طبیعت و اثرات آن بر محیط زیست و منابع آبی، لزوم تغییر رویکرد در مدل سازی هیدرولوژی اجتناب ناپذیر است. برای مدل سازی بهتر رفتار هیدرولوژیکی حوضه ها به ویژه با درنظرگرفتن دخالت انسان در طبیعت، متخصصان هیدرولوژی باید درک درستی از هیدرولوژی، مدل و مدل سازی داشته باشند. بنا به تعریف، علم هیدرولوژی که رفتار آب را در بالا، رو و داخل زمین توصیف می کند، یک علم چندبخشی است که ارتباط بین علوم زمین و علوم زیستی را بررسی می کند. مدل سازی در هیدرولوژی با دو رویکرد نیوتنی و داروینی انجام می شود و بر اساس این رویکردها، رویکردهای پایین- بالا و بالا- پایین توسعه یافته اند. با توجه به مزایا و معایب هر رویکرد، ترکیب این دو رویکرد می تواند به فهم بهتر سیستم هیدرولوژیکی حوضه ها و مدل سازی آن کمک کند. در این مقاله با مرور مطالعات صورت گرفته، به مباحث مطرح شده جدید در زمینه مدل سازی هیدرولوژی و چالش های جدید مربوط به آن پرداخته می شود. بر اساس مطالعات صورت گرفته برای درک بهتر سیستم های درهم تنیده جفت شده انسان- محیط باید نگرش خود را به علم هیدرولوژی تغییر داده و رویکرد جدیدی در این زمینه اتخاذ شود. پیدایش علوم جدید هیدرولوژی اجتماعی و علم پایداری نشان از نقش غیرقابل انکار انسان در محیط زیست و اهمیت زیاد توسعه پایدار دارد که برای رسیدن به این هدف باید با تغییر سیستم آموزش هیدرولوژی متخصصان جوان هیدرولوژی را برای مدیریت چالش های جدید مربوط به منابع آبی در جهان در حال تغییر آماده کرد.