ارزیابی «پایداری زیست محیطی» در ساخت صنعتی (نمونه موردی: روش اجرایی بتن پیش ساخته)

بررسی های مختلف حاکی از آن است که مصرف فزاینده منابع اولیه (یعنی مواد و انرژی) به انضمام تولید آلاینده های محیطی (مخصوصا دی اکسید کربن)، زیست- محیط انسان را به مخاطره جدی کشانده است. ارتباط مستقیم چالش های یاد شده با فعالیت های ساختمانی، ضرورت کاربست روش های پایدار در حوزه ساخت را آشکار ساخته است. به عبارت دیگر در انتخاب روش های ساخت، می بایست به معیار پایداری زیست- محیطی آن ها توجه ویژه نمود. در عرصه ساختمانی، استفاده از روش های ساخت صنعتی به دلیل مزایای زیست- محیطی خود به مثابه یک فرضیه خودنمایی می کند. علی رغم اهمیت فوق العاده این مطلب، آزمون کمی چنین فرضیه ای کمتر دغدغه پژوهشگران قبلی بوده است. در این راستا مقاله حاضر به ارزیابی زیست-محیطی یکی از روش های ساخت صنعتی پرداخته تا معین سازد که آیا صنعتی شدن ساخت می تواند به کاهش مشکلات زیست-محیطی کمک نماید. بدین منظور، تحقیق حاضر به ارزیابی کمی منابع اولیه (اعم از انرژی و مصالح مورد نیاز) و آلاینده کربنی انتشار یافته در دو شیوه اجرایی صنعتی (بتن پیش ساخته) و سنتی (بتن درجا) معطوف شده است. در کلامی دقیق تر، تحقیق حاضر براساس سیستم ارزیابی چرخه حیات به سنجش و مقایسه کمی پیامدهای محیطی در مراحل مختلف ساخت یعنی از مرحله استخراج مواد اولیه تا پایان عملیات اجرایی پرداخته است. یافته های تحقیق موید آن است که بهره گیری از سیستم بتنی پیش ساخته در مقایسه با سیستم بتن درجا به کاهش منابع مصرفی و انتشار کمتر آلاینده کربنی در مرحله اجرا منجر می شود اما در مرحله تولید بتن مسلح وضعیت کاملا برعکس است. به عبارت دیگر پایداری زیست- محیطی روش بتن پیش ساخته (در محدوده تحقیق حاضر) تنها در مرحله اجرا تائید شد.