نقش آنتاگونیست های سروتونرژیک بر یادگیری و حافظه جهت یابی در موش های صحرایی نر مبتلا به استرس

هیپوکامپ غنی از گیرنده های کورتیکوستروئیدی و سروتونرژیک است و نقش مهمی در حافظه و درک فضایی دارد. در این مطالعه به بررسی اثرات فلوکستین و سیپروهپتادین بر یادگیری و حافظه جهت یابی موش های صحرایی پرداخته شد.
در این مطالعه تجربی، 30 راس موش صحرایی نر به 5 گروه شامل: کنترل، تحت استرس بی حرکتی، تیمار فلوکستین، تیمار سیپروهپتادین و فلوکستین+ سیپروهپتادین تقسیم شدند. اعمال استرس بی حرکتی به وسیله محدودکننده پلی اتیلنی انجام شد. فلوکستین 20 و سیپروهپتادین (دوز 4 میلی گرم برکیلوگرم وزن بدن) به صورت داخل صفاقی به مدت 2 هفته تزریق شد. در پایان دوره تیمار، یادگیری و حافظه جهت یابی حیوانات، با استفاده از آزمون های ماز شعاعی و صلیبی ارزیابی گردید. پس از اتمام آزمون های رفتاری، سطح سرمی کورتیکوسترون و مالون دی آلدئید بافت هیپوکامپ اندازه گیری شد.
در این مطالعه، استرس بی حرکتی سبب افزایش زمان یافتن غذا و کاهش درصد تناوب در مقایسه با گروه کنترل گردید. تجویز فلوکستین منجر به افزایش معنی دار زمان یافتن غذا و کاهش معنی دار درصد تناوب در مقایسه با گروه کنترل و بیمار شد. تجویز همزمان سیپروهپتادین با فلوکستین از اثرات این دارو جلوگیری کرد. در حیوانات تحت استرس نیز در مقایسه با کنترل، میزان MDA افزایش، اما غلظت کورتیکوسترون کاهش یافت؛ درحالی که تجویز فلوکستین یا سیپروهپتادین در مقایسه با گروه بیمار، کورتیکوسترون را افزایش و میزان MDA را کاهش داد.
نتایج این مطالعه نشان داد استرس بی حرکتی منجر به تخریب یادگیری و حافظه جهت یابی، کاهش کورتیکوسترون و افزایش MDA می شود. با توجه به اثرات بازدارنده سیپروهپتادین بر عملکرد فلوکستین در تخریب یادگیری و حافظه جهت یابی، احتمالا داروی اخیر به واسطه سیستم سروتونرژیک این اثرات خود را اعمال می کند.