بررسی مقایسه ای شیوه های اثربخش تحقق مشارکت مدنی در سیاستگذاری شهری ایران و فرانسه

نوشته حاضر بر آن است تا با مطالعه چارچوب قانونی و تاریخی سازمان های دموکراسی مشارکتی در تشکیلات سیاستگذاری شهری در فرانسه و ایران و از طریق بررسی تحول ساختار غیرمتمرکز این تشکیلات بتواند به بررسی چگونگی ایجاد راهکارهای تضمین کننده تقسیم قدرت و حداکثرسازی مشارکت در این حوزه و دلایل تاخیر آن در ایران بپردازد. فرضیه این نوشته بر این نقطه استوار است که مفهوم دموکراسی و مشارکت به نحوی که در آتن و بعد از آن در اسلام متولد شد با مدل دموکراسی نمایندگی که ما امروزه در حوزه آمایش سرزمین شاهدش هستیم فاصله گرفته و مفهوم شهروندی فعال نیازمند تمرین بیشتر است و این وظیفه حکمرانان محلی و شهری است که ابزارهای قانونی و تشکیلاتی مورد نیاز آن را فراهم آورند.