تاثیر تمرین تناوبی شدید و تمرین مقاومتی بر سطح چربی کبدی، آنزیم های کبدی و مقاومت به انسولین در مردان مبتلا به کبد چرب غیرالکلی

بیماری کبد چرب غیر الکلی شایع ترین بیماری کبدی در دنیا است. مهم ترین درمان آن اصلاح سبک زندگی به ویژه انجام فعالیت ورزشی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرین مقاومتی و تمرین تناوبی شدید بر شاخص های بیوشیمیایی کبد چرب، مقاومت به انسولین و محتوای چربی کبدی انجام شد.
در یک مطالعه ی نیمه تجربی، 22 مرد چاق غیرفعال مبتلا به کبد چرب به صورت تصادفی به دو گروه تمرین مقاومتی (شدت 70-65 درصد یک تکرار بیشینه) و تمرین تناوبی شدید (12-6 وهله یک دقیقه ای دویدن با شدت 85–80 درصد ضربان قلب بیشینه و 2 دقیقه استراحت فعال) تقسیم شدند. تمرینات 3 جلسه در هفته و به مدت 12 هفته اجرا شد. غلظت پلاسمایی آمینو ترانسفراز های کبدی، نیمرخ لیپیدی، شاخص مقاومت به انسولین و محتوای چربی کبدی پیش از مداخله و 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری شد.
غلظت آنزیم ALT در هر دو گروه مقاومتی (046/0 = p) و تناوبی (011/0 = p) به طور معناداری کاهش یافت. انسولین ناشتا و شاخص مقاومت به انسولین در هر دو گروه کاهش معناداری نشان داد (001/0 ≥p). محتوای چربی کبدی اندازه گیری شده بوسیله سونوگرافی در هر دو گروه کاهش یافت. نیم رخ لیپیدی در هر دو گروه بهبود یافت.
به طورکلی، هر دو نوع تمرین مقاومتی و تمرین تناوبی شدید راهبردهای تمرینی مناسبی برای کاهش غلظت پلاسمایی ALT پلاسما، نیم رخ لیپیدی، مقاومت به انسولین و محتوای چربی کبد هستند.