ارزیابی چسبندگی پرسلن به چند نمونه تجاری از آلیاژ های پایه نیکل دندانی و مقایسه فصل مشترک آن ها

چسبندگی ضعیف بین پرسلن و بعضی از آلیاژ های دندانی یکی از چالش های اصلی در انتخاب آلیاژ مناسب برای رستوریشن دندانی می باشد.
هدف از این مطالعه ارزیابی چسبندگی چند نمونه از این آلیاژ ها به پرسلن بود که می تواند راه گشای جامعه دندانپزشکی در انتخاب درست آلیاژ باشد.
استحکام چسبندگی برشی پرسلن به سه نمونه آلیاژ پایه نیکل دندانی پر مصرف در بازار ایران با اسامی تجاری Verabond، Damcast و Noritake مطابق استاندارد ASTM E4 اندازه گیری شده و بر مبنای آزمون آماری t مستقل با سطح معنی داری 05/0P< مورد تحلیل قرار گرفتند. فصل مشترک اتصال ها نیز با استفاده از میکروسکوب SEM مجهز به سیستم آنالیز عنصری EDX و پراش سنجی اشعه X مورد بررسی قرار گرفت.
میانگین استحکام چسبندگی پرسلن به آلیاژ های مورد مطالعه فوق الذکر به ترتیب حدود 48/5±54/27، 27/4±18/26 و 99/4±46/22 مگا پاسکال با 001/0P< تعیین شد که اختلاف آن ها از نظر آماری معنی داری بود. وجود عناصری نظیر Be و Al در ترکیب شیمیایی آلیاژ های Verabond و Damcast و ترغیب تشکیل اکسید های سطحی آن ها به جای Cr2O3 در فصل مشترک اتصال علاوه بر افزایش20 درصدی استحکام چسبندگی نسبت به آلیاژ Noritake با انجام پخت سیکلی تغییر رنگ غیر طبیعی در پرسلن نیز ایجاد گردید.
در فرآیند توسعه آلیاژ های دندانی با رویکرد جایگزینی عناصر مضر توصیه می شود از عناصری استفاده شود که ضمن کنترل اکسیداسیون کروم بتوانند با ایجاد سطح ویژه بالا برای نفوذ پرسلن، باعث افزایش استحکام چسبندگی در فصل مشترک پرسلن- آلیاژ بشوند.