بررسی کمی و کیفی خشک دارها در توده های طبیعی جنگل های هیرکانی (مطالعه موردی: سری گرازبن جنگل خیرود، نوشهر)

اهمیت اکولوژیک خشک دارها موجب شده است تا جمع آوری اطلاعات مربوط به آن ها به طور روزافزون گسترش یابد و در طرح های مدیریتی مورد توجه قرار گیرند. با توجه به نقش کلیدی خشک دارها در اکوسیستم جنگل، مطالعه کمی و کیفی خشک دارها و تشریح چگونگی وضعیت آن ها پیش از هرگونه دخالتی حائز اهمیت است. در این پژوهش، برای مطالعه کمی و کیفی خشک دارها و تعیین نسبت حجمی آن ها به حجم توده زنده سرپا، پارسل 307 واقع در شیب جنوبی راشستان های سری گرازبن جنگل خیرود انتخاب شد که تا تاریخ اجرای پژوهش، در آن بهره برداری انجام نشده بود. برای جمع آوری داده های مربوط به خشک دارها (قطر میانه ≥10 سانتی متر) و توده زنده سرپا (قطر برابر سینه ≥ 7/5 سانتی متر) آماربرداری صددرصد انجام شد. بر اساس نتایج به دست آمده، متوسط تعداد در هکتار درختان زنده سرپا 357، خشک دارهای سرپا 8 و خشک دارهای افتاده 26 تکه محاسبه شد. همچنین، حجم در هکتار برای توده زنده سرپا 445/64 و برای خشک دارها 15/19 متر مکعب محاسبه شد. ممرز بیشترین سهم گونه ای را هم در توده زنده سرپا و هم در خشک دارها داشت. حدود یک پنجم از کل حجم خشک دارها از نوع خشک دارهای ایستاده بود و به طور تقریب نیمی از خشک دارها در مراحل ابتدایی پوسیدگی (درجه 1 و 2) قرار داشتند. در مجموع، نسبت حجمی خشک دارها به درختان زنده سرپا 3/4 % محاسبه شد. این مقدار کمتر از مقدار مطلوب خشک دارهاست که برای جنگل های معتدله طبیعی درنظر گرفته می شود و می تواند تصمیم گیری های مدیریتی در منطقه مورد مطالعه را تحت تاثیر قرار دهد.