دلالت های معنایی اسطوره تموز در شعر خلیل حاوی و عبدالوهاب البیاتی

اسطوره ها به علت شخصیت های نمادین خود، بهترین دستمایه ی شاعران معاصر قرار گرفته اند تا بوسیله آنها پرده از اندیشه های خود بردارند. در این میان، اسطوره ی تموز بیش از دیگر اساطیر مورد توجه شاعران قرار گرفته که دلیل آن را نیز باید در وضعیت نابسامان جامعه عربی جستجو کرد. از جمله ی این شاعران، خلیل حاوی وعبدالوهاب بیاتی می باشند که با وجود بکارگیری اسطوره ی تموز در همان راستای انگیزش امت عربی با هم اختلافاتی نیز داشتند. نگارندگان در این جستار، ضمن بررسی اسطوره ی تموز در اشعار این دو شاعر، با روشی تطبیقی- تحلیلی به مقایسه نحوه به کارگیری و هدف از فراخوانی این اسطوره توسط آن دو پرداخته اند. از یافته های این تحقیق برمی آید که تموز در شعر بیاتی، پربسامدتر از حاوی مورد استفاده قرارگرفته و همچنین شیوه هایی که بیاتی برای این شخصیت بکار می گیرد، متنوع تر از حاوی است. از سوی دیگر، فضایی که هردو شاعر برای این شخصیت می آفرینند، تفاوت ملموسی با هم دارد؛ بدین ترتیب که خلیل حاوی فضایی مایوسانه و یک سطحی را بر شعرش حاکم می سازد، حال آنکه شعر بیاتی با جدال میان یاس و امید متمایز می شود.