بررسی کارآیی مصرف و کودپذیری آهن در ژنوتیپ های مختلف گندم

شناخت و تمایز ارقام عنصرکارآ و کودپذیر از یکدیگر برای کاشت در سیستم های کشاورزی ارگانیک و سیستم های کشاورزی پر نهاده ضروری است. در کشاورزی ارگانیک ژنوتیپ های عنصر کارآ به دلیل کودپذیری پایین در اولویت انتخاب قرار دارند، در حالی که در کشاورزی پر نهاده و پر تولید، ارقام پرمحصول انتخابی، معمولا کودپذیری بالایی دارند. به منظور شناخت و تمایز ژنوتیپ های گندم آهن کارا و کودپذیر از یکدیگر، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان رضوی (طرق) طی سال های91-1389 انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل 6 ژنوتیپ گندم (گونه های گندم تریتیکاله و دوروم (رقم بلیخ – 2) و ارقام الوند، فلات، C75-5 و طوس) و دو مقدار مصرف آهن (صفر و 10 کیلوگرم در هکتار کلات Fe-EDDHA) بود. نتایج نشان داد مصرف آهن به طور میانگین، موجب افزایش معنی دار عملکرد دانه (P< 0.05) به میزان 9/9 درصد نسبت به شاهد گردید. در بین ژنوتیپ های گندم، بیشترین افزایش عملکرد در گندم دوروم به میزان 1/17 درصد) و کمترین آن در گندم رقم طوس (به میزان 1/4 درصد) بدست آمد. در اثر مصرف آهن، تغییر غلظت آهن در دانه، علی رغم 7/5 درصد افزایش، از نظر آماری معنی دار نگردید. ولی جذب آهن در دانه گندم به میزان 4/16 درصد افزایش معنی داری یافت (P< 0.01). کارایی مصرف آهن در ژنوتیپ های مختلف گندم به صورت: طوس و فلات< تریتیکاله< الوند< C75-5