تعیین حریم برداشت چاه با استفاده از منطق فازی در دشت دامغان ایران

اهمیت و نقش گسترده آب در فعالیت های بشری مدت هاست دغدغه تمام کشورها می باشد و مناطق خشک و نیمه خشک بیشتر از سایرین در معرض بروز مشکلات مربوط به کم آبی و آلودگی های ناشی از کاهش آب می باشند. برداشت بی رویه آب های زیرزمینی دشت دامغان واقع در استان سمنان که در ضلع جنوبی کوه های البرز و حاشیه کویر مرکزی ایران قرار دارد در سال های اخیر باعث افت شدید سطح ایستابی شده است. در این تحقیق با بهره گیری از منطق فازی در سه بخش شمالی، مرکزی و جنوبی دشت بسته به مقدار افت سطح ایستابی سه مدل تهیه شده است. در هر سه مدل دو عامل افت سطح ایستابی (D) و میزان نفوذپذیری (K) به عنوان ورودی و حریم برداشت (R) از چاه های بهره برداری به عنوان خروجی در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که در مدل اول (بخش جنوبی) با تغییرات کم افت سطح ایستابی (5/0 متر در سال) مقدار حریم 285 متر به دست آمد، در مدل دوم (بخش شمالی) با تغییرات متوسط سطح ایستابی (5/3 متر در سال) مقدار حریم 371 متر و در مدل سوم (بخش مرکزی) با تغییرات حداکثر افت سطح ایستابی (بیشتر از 5/3 متر در سال) مقدار حریم 457 متر تعیین شد. با رعایت این فواصل از افت سطح ایستابی جلوگیری می شود.