اثر ویتامین ث بر بقای زیستی و پتانسیل تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی استخراج شده از ژله وارتون بندناف انسان

سلول های بنیادی مزانشیمی استخراج شده از ژله وارتون بندناف انسان، یکی از منابع ارزشمند برای سلول درمانی و مهندسی بافت است و برای این اهداف لازم است در محیط کشت تکثیر شوند. محیط کشت، استرس اکسیداتیو را به سلول ها تحمیل می کند. ویتامین ث یک آنتی اکسیدان قوی است. هدف این مطالعه بررسی اثر ویتامین ث روی تکثیر و تمایز این سلول ها بود.
بعد از جداسازی و کشت سلول ها از ژله وارتون بندناف، سلول های پاساژ سوم کشت سلولی، تحت تیمار با غلظت های مختلف ویتامین ث در پنج گروه شامل: 1- فاقد ویتامین ث؛ 2- محیط غنی شده با 5 میکرومول ویتامین ث؛ 3- محیط غنی شده با 50 میکرومول ویتامین ث ؛ 4- محیط غنی شده با 250 و محیط غنی شده با 500 میکرومول ویتامین ث قرار گرفتند. طول مدت تیمار 9 روز بود. بقای زیستی سلول ها با استفاده از آزمون MTT و پتانسیل تمایز آن ها با کمک محیط القاگر تمایزی استئوژنیک، آدیپوژنیک و رنگ آمیزی هیستوشیمیایی بررسی شد.
در این مطالعه، ویتامین ث با غلظت 250 میکرومول، بقای سلولی را افزایش داد؛ درحالی که سایر غلظت ها آن را کاهش داد (05/0p≤).
همچنین غلظت 50 میکرومول، تمایز استئوژنیک را بهبود بخشید؛ درحالی که در رابطه با تمایز آدیپوژنیک با غلظت 50 میکرومول فقط توانست پراکندگی قطرات چربی را یکنواخت کند.
نتایج این مطالعه نشان داد ویتامین ث با غلظت مناسب می تواند بقای سلول های بنیادی مزانشیمی ژله وارتون را افزایش دهد و به صورت وابسته به دوز روی تمایز استئوژنیک و آدیپوژنیک آنها اثر بگذارد.