امامت اهل بیت بر مبنای آیه مودت

یکی از دلایل امامت امامان دوازدهگانه اهل بیت آیه مودت؛ آیه 23 سوره شوری:  قل لا اسالکم علیه اجرا إلا الموده فی القربی و روایات مربوط به آن است. بر اساس این روایات، مقصود از «قربی» در آیه شریفه، امیرالمومنین علی ، فاطمه زهرا و دیگر امامان از ذریه امیرالمومنین هستند.
این مطلب مورد اجماع شیعه امامیه است. شماری از عالمان اهل سنت نیز آن را به ویژه درباره اهل کسا پذیرفته اند. در این آیه شریفه، مودت خویشاوندان پیامبر به منزله اجر رسالت آن حضرت به شمار آمده است. این مطلب گویای آن است که مقام و منزلت معنوی آنان با مقام و منزلت رسالت، محک می خورد. لذا با توجه به این که افضلیت و عصمت از شرایط مهم امامت است، امامت امامان اهل بیت ثابت می شود.
امامت دارای ابعاد ظاهری و باطنی، علمی و عملی، اخلاقی و سیاسی است. از منظر اسلام، مرد بودن یکی از شرایط امامت سیاسی است. لذا عدم اعتقاد به امامت سیاسی فاطمه زهرا، بر دلالت آیه مودت بر امامت اهل بیت خدشه ای وارد نمی سازد. همچنین، اعتقاد به امامت امیرالمومنین در زمان پیامبر و امامت امام حسن در زمان امیرالمومنین - به مقتضای آیه مودت- با اعتقاد به وحدت امام در هر زمان ناسازگار نیست؛ زیرا مقصود از وحدت امام در هر زمان این نیست که دارنده مقام امامت یکی است؛ بلکه مقصود این است که امام علاوه بر داشتن مقام امامت، حق اعمال ولایت و امامت به صورت مستقل داشته باشد. به عبارت دیگر، دو امام در عرض هم، در طول یکدیگر، مانند نبوت و امامت موسی و هارون در یک زمان.