نگاهی به مناقب و مراثی معصومین (علیهم السلام) در شعر محمد چهری

ادبیات مذهبی، یکی از گونه های ادبی است که متاسفانه کمتر مورد توجه قرار گرفته است، در حالی که تقریبا در تمامی ادیان و زبان ها رواج داشته است. شاعر در این گونه ادبی، ارادت خاص خویش را به محضر بزرگان دین خویش اعلان می دارد. کربلایی محمد چهری، شاعر معاصر هرسینی (از توابع کرمانشاه)، در شعر خویش اهتمام ویژه ای به امام علی (ع)، حضرت فاطمه (س) و نیز امام حسین (ع) داشته است. شاعر، ارادت خود را به این بزرگواران بیان داشته و اشعاری در مدح یا رثای آنان سروده و آن را با شعر خویش تلفیق کرده است. وی همچنین قصایدی در رثای شهدا، قیام 15 خرداد، شهر خمین و . . . دارد. مقاله حاضر می کوشد با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با بهره گیری از دیوان «دو پی یک یه سه و ته گل بویله» به بررسی شعر دینی این شاعر بپردازد و ابیاتی را که درباره مدح و رثای بزرگان مذهب شیعه است، تبیین نماید. نتایج پژوهش نشان دهنده نگرش ویژه شاعر به موضوع قیام عاشورا و حوادث تلخی است که در آن روز بر اهل بیت (علیهم السلام) گذشته است. شاعر در این اشعار، بیشتر به رثای این بزرگواران پرداخته است و دلیل این امر را می توان در شهادت مظلومانه این امام همام (علیه السلام) و یاران باوفایشان جست وجو کرد. کثرت مراثی شاعر نسبت به مدایح وی نشان دهنده علاقه وی به این بزرگواران و اندوه او در مصایب ایشان است.