مدل نوین در برساخت اجتماعی گفتمان سلامت معنوی

بیماری های مزمن و صعب العلاج با دایرنمودن امر میان «هستی» و «نیستی» و به چالش کشیدن امنیت هستی شناختی بیماران، باعث برانگیختگی «اضطراب وجودی و معنوی» در آنها می شوند؛ به علاوه، در مدرنیته متاخر، فراوانی بیماری های مزمن تا حدود زیادی ناظر به سبک زندگی مدرن، با لحاظ لوازم ذهنی و رفتاری آن، نظیر محوریت «جامعه پذیری این جهانی»، «نگاه تقابل فکنانه میان مرگ و زندگی» و «فقدان فلسفه سلامت» است. هدف مقاله حاضر، ارزیابی انتقادی مطالعات و رویه های عملی انجام شده ناظر به ملاحظه ابعاد معنوی بیماران در مراکز درمانی و نیز ارایه مدلی به منظور منتفی ساختن تجربیات ابرازی بیماران در شرایط مواجهه شان با بیماری های مزمن بود.
اطلاعات و در این مطالعه، 40 پژوهش ایرانی (17 پژوهش در بازه زمانی 1392-1387) و غیرایرانی (23 پژوهش در بازه زمانی 2013-2002) با رعایت تقدم و تاخر زمانی نگارش، با رویکرد کیفی ارزیابی شدند.
در مطالعات داخلی، گویه ها ذیل 5 محور مفهوم شناسی معنویت، یادگیری و آموزش معنویت، کارکردها و پیامدهای معنویت، نگرش های معطوف به معنویت و تجربه معنوی و معنویت سازمانی و در مطالعات خارجی ذیل 6 محور تفاسیر و ویژگی های معنوی و مذهبی و دلالت های آن در عملکردهای بالینی، تاثیر معنویت و مذهب بر سلامتی، یادگیری و آموزش معنویت و مراقبت های معنوی، تجربه معنوی، سنجش معنویت و نیازهای معنوی بیماران و معنویت سازمانی تجمیع شدند.
مدل برساخت اجتماعی گفتمان سلامت معنوی با واقع شدن در فراسوی دوگانه “عاملیت- ساختار”، به طور همزمان تاثیر و تاثر متقابل متغیرهای سطح خرد و کلان را دربرمی گیرد.