تسلطها و نوآوری های مولوی در نحوه ارائه پرسشها در مثنوی

پرسش یکی از انواع جمله های انشایی طلبی میباشد که بسیاری از شاعران، ازآن جز در هدف کسب آگاهی، بهره میبرند و درکلام خود هنربلاغی میسازند. بررسی انواع و بسامد هریک از جملات موجود در دیوانهای شعر، علاوه بر ارزش ادبی، میتواند نشاندهنده ارزش سبکشناسی خصوصا در شناخت اندیشه ها و زوایای شخصیتی شاعران و نویسندگان باشد. بنای تحلیلی در این پژوهش، تقابل دوگانه است که مولوی،غیرمستقیم آن را بیان کردهاست. درتحلیل پرسشهای بلاغی مثنوی، همه اغراض بلاغی زیرمجموعه سه هدف بنیادین در بلاغت که امر،بازدارندگی و بیان مطلب میباشد، تقسیم بندی و تحلیل میشوند. شگردهای مولوی در پرسش و پاسخهای بلاغی، مقتضای حال مخاطب است. حتی پرسشهای شخصیتها متناسب با شان و موقعیت اجتماعی آنان است.گاهی پرسشهایی که ایجابی و حقیقی به نظر میرسد،بسترمناسبی برای گسترش مفاهیم تعلیمی و رفع اشکال مخاطب است که مولوی با شگردهای چون؛حصروقصر،تمثیل،پرسشهای پیدر پی و پاسخهای پرسشی و جمله های شرطی،سوالهایش را موکد میکند.این پژوهش به روش کتابخانه ای و تحلیل ابیات است و شگردهای بلاغی و هنری مولوی را آینگی میسازد.