تحلیل و پهنه بندی شدت تخریب بیابان زایی با استفاده از مدل بیابان زایی IMDPA و خوشه بندی (مطالعه موردی: دشت بم نرماشیر و رحمت آباد)

اقدامات اجرایی در زمینه کنترل بیابان‏زایی باید بر شناخت وضعیت فعلی بیابانی شدن و شدت آن متکی باشد. با توجه به این موضوع، در تحقیق حاضر بررسی تخریب بیابان‏زایی آبخوان واقع در دشت‏های بم‏نرماشیر و رحمت‏آباد (استان کرمان) با استفاده از مدل IMDPA و سامانه اطلاعات جغرافیایی انجام شد. در این پژوهش با استفاده از شاخص‏های کمی (افت سطح آب زیرزمینی)، کیفی )هدایت الکتریکی (EC)، کلر (Cl) و نسبت جذب سدیم ((SAR) و میزان فرسایش خاک محدوده آبخوان، به بررسی کلاس خطر بیابان‏زایی پرداخته شد. هر شاخص کلاس‏بندی شده و نقشه تخریب آن ترسیم شد. در نهایت، نقشه تخریب کلی منطقه با درنظرگرفتن بیشترین محدودیت در شاخص‏های کیفی به دست آمد. برای صحت سنجی مدل از روش‏های خوشه بندی وارد و K-means استفاده شد. در نهایت، نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان داد از نظر تخریب بیابان‏زایی حدود 81/90 درصد و 61/8 درصد آبخوان به ترتیب در وضعیت خطر شدید و بسیارشدید قرار دارد که 5/62 درصد از نتایج مدل IMDPA توسط روش‏های خوشه‏بندی معنا‏دار گزارش شد.