مشکلات کاربرد پلیمرهای سوپرجاذب در مناطق بیابانی

پلیمر های سوپرجاذب بنا بر ادعای شرکت های تولیدی می توانند خواص فیزیکی خاک های سبک را برای حفظ و نگهداری آب بهبود بخشند. به منظور تاثیر برخی از عوامل محیطی مثل اثر زمان و میزان املاح، در این بررسی روند تغییرات آبگیری یک پلیمر سوپرجاذب از نوع A-200 در شرایط صحرایی و آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفت. در بررسی صحرایی ابتدا پلیمر به نسبت وزنی 0/6% با نوعی ماسه بادی از منطقه بیابانی کاشان مخلوط شد. تعیین منحنی رطوبتی خاک در سه نوبت اندازه گیری در فواصل سه ماهه نشان داد که با گذشت زمان از میزان آب قابل استفاده گیاه کاسته شده و از 13/2% وزنی در نوبت اول به 4/4% و 3/7% وزنی در نوبت های دوم و سوم کاهش پیدا کرد. در مطالعات آزمایشگاهی که به تاثیر حضور برخی از املاح شاخص خاک های بیابانی بر روند آبگیری پلیمر پرداخته شد، مشخص شد که آبگیری پلیمر در مجاورت محلول های نمکی کاهش می یابد و شدت این کاهش تابع غلظت نمک و ظرفیت یون های غالب محلول قرار می گیرد؛ به طوری که کمترین تاثیر بر آبگیری پلیمر در مقایسه با شاهد (آب مقطر) مربوط به محلول حاصل از اختلاط دو نمک کلرید سدیم و سولفات سدیم و بیشترین تاثیر مربوط به محلول تهیه شده از اختلاط دو نمک کلرید کلسیم و سولفات کلسیم است.چنین به نظر می رسد با توجه به غیر اقتصادی بودن پلیمرهای سوپرجاذب و از دست دادن قدرت نگهداری آب در طول زمان که متاثر از عوامل محیطی و یا نیز حضور املاح در خاک است، بتوان با بکارگیری برخی دیگر از مواد جاذب الرطوبه طبیعی مثل کمپوست و خاک رس در عرصه های منابع طبیعی تامین نیاز آبی گیاهان مربوطه را مانند پلیمرها فراهم آورد.