مقایسه اثربخشی رواندرمانی شناختی- رفتاری و رواندرمانی آدلری زنان آسیبدیده

رشد پس آسیبی به ایجاد تغییرات مثبت در زندگی در جهت رشد شخصی، پس از تجربه رویداد آسیبزا اشاره دارد که ویژگی های فردی و فرصتهایی برای بازتوانی، مهمترین عوامل موثر آن میباشند. هدف این پژوهش، مقایسه اثربخشی رواندرمانی شناختی- رفتاری و رواندرمانی آدلری بر رشد پس آسیبی زنان آسیبدیده از بیوفایی همسر است.
این پژوهش، نیمه آزمایشی با پیشآزمون- پسآزمون و پیگیری با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل است. 24 زن خیانت دیده به صورت نمونه گیری در دسترس از میان مراجعهکنندگان مراکز سلامت روان اجتماعمحور و شهرداری تهران و داوطلب شرکت در پژوهش حاضر انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند. سپس، یکی از گروه های آزمایش تحت رواندرمانی آدلری و یک گروه دیگر، تحت رواندرمانی شناختی - رفتاری به مدت 10 جلسه قرار گرفتند و در این مدت گروه کنترل درمانی دریافت نکرد. قبل از جلسات رواندرمانی و پس از آن، هردو گروه آزمایش و گروه کنترل، توسط پرسشنامه رشد و تکامل پس آسیبی تدسچی و کالهون (1996) مورد اندازهگیری قرار گرفتند و سپس دو ماه بعد نیز مجددا این اندازهگیری تکرار شد. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس انجام شده است.
هر دو رواندرمانی (آدلری و شناختی – رفتاری)، میزان «رشد پس آسیبی» زنان خیانت دیده را بهبود بخشیده و تفاوت معناداری بین دو گروه آزمایش وجود ندارد.
این پژوهش نشان داد که با رواندرمانی آدلری و شناختی – رفتاری میتوان «رشد پس آسیبی» زنان خیانت دیده را ارتقاء داد و پیشنهاد می شود برای سایر زنان خیانت دیده نیز به کار گرفته شود که از وقوع احتمالی رفتارهای خودآسیبرسان یا وقوع جرم به هر شیوه انتقامی پیشگیری کرد.