اثر پیش تیمارشیمیایی پسماند صنعتی ریشه شیرین بیان بر ویژگی های ساختاری خمیر آن از منظر پالایش زیستی

در این تحقیق، ابتدا ریشه شیرین بیان (Glycyrrhiza glabra) که در کارخانه لیکوریس کرمان عصاره گیری شده بود، به صورت تفاله صنعتی به عنوان ماد اولیه تهیه گردید. پس از پیش هیدرولیز، تفاله مذکور با اسید سولفوریک 2% بر اساس وزن خشک نمونه در دمای C̊ 130 و در زمان 60 دقیقه، عملیات پخت سودا در دمای C̊ 170، غلظت مواد شیمیایی 20%، و در چهار زمان 15، 30، 45 و 60 دقیقه و نسبت مایع پخت به تفاله 7 به 1 صورت پذیرفت. خمیرهای سودای تولیدشده از نظر میزان بازده، وازد الک، درصد لیگنین، ماندگاری آب، ویسکوزیته و درجه کریستالیته مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که با افزایش زمان پخت بازده خمیر و درصد لیگنین کاهش و ماندگاری آب افزایش می یابد. همچنین، ویسکوزیته با افزایش زمان پخت در 30 و 45 دقیقه افزایش می یابد که بر اساس بررسی ها و تطبیق با سایر داده ها به نظر می‏رسد افزایش ویسکوزیته کاذب باشد. به علاوه، نتایج بررسی نمونه های پیش تیمار شده با پراش پرتو ایکس نشان می دهد که با افزایش زمان پخت از 15 دقیقه تا 45 دقیقه پخت سودا، درجه کریستالیته نمونه ها کاهش و در 60 دقیقه افزایش می یابد که تطبیق داده های ویسکوزیته و روند نزولی حذف لیگنین با افزایش زمان پخت نشان می دهد که افزایش کریستالیته ناشی از جذب مجدد همی سلولزهایی نظیر زایلان در بخش کریستالی سلولز باشد. بنابراین، با توجه به نتایج بدست آمده و بر اساس دیدگاه پالایش زیستی می توان زمان پخت 30 دقیقه را به عنوان بهترین گزینه برای تولید محصولات با ارزش افزوده بالاتر در فرایند قندسازی پیشنهاد نمود.