تاریخچه کوتاهی از پیدایش و گسترش پزشکی اجتماعی در ایران

با بررسی جامعی که نویسنده در سال 1350 در دانشگاه Hopkins Johns به عمل آورد، چنین نتیجه گیری شد که 90% پزشکان فارغالتحصیل شیراز و 40% پزشکان دانشگاه تهران به آمریکا مهاجرت می نمایند. با بررسی بیشتر پزشکان علت مهاجرت خود را سربازی، درآمد، خانه و مسائل سیاسی قلمداد کرده بودند. یکی از مهمترین علت مهاجرت ناهمگونی برنامه های دانشکده های پزشکی ایران با نیاز جامعه روستائی سال های 1350 بود و به خاطر درمان چنین نارسائی بخش پزشکی اجتماعی تشکیل شد تا برنامه های پزشکی شیراز را با نیاز جامعه هماهنگ سازد. با وجود تلاش فراوان دانشگاه شیراز وگسترش برنامه های دستیاری پزشکی اجتماعی در چهل سال گذشته، روند مهاجرت پزشکان پس از انقلاب اسلامی نیز ادامه یافته است. برنامه های جانبی تربیت بهداران روستائی و برنامه های روستائی تا حدود زیادی موفقیتآمیز بود و پوشش درمانی پذیرفتنی در سطح روستاها و خانه های بهداشت در کشور به وجود آمد، ولی تغییرات دموگرافی و رشد بیقاعده جمعیت از 25 به 70 میلیون و مهاجرت روستائیان به حاشیه شهرها برنامه ریزان بهداشتی را سرگردان کرده است و اوضاع پزشکی برپایه گزارش های نظام پزشکی و وزارت بهداری هنوز نیاز به تغییرات بیشتری دارد. هم اکنون گرفتاری بزرگ پزشکی در ایران سود بردن غیرلازم از تکنولوژی و هزینه های گزاف برای درمان های بیهوده و غیرلازم است و وظیفه پزشکی اجتماعی در ایران زیر و رو شده و در حال حاضر پیدا کردن و رهنمونی برای کم کردن هزینه های غیرلازم وتاکید بر تندرستی و پیشگیری از بیماری هاست. متاسفانه تصمیم گیرندگان بهداشت و درمان کشور پزشکان متخصص و فوق تخصص ها و صاحبان بیمارستان ها هستند که به راستی پیشگیری از کجروی ها به سودشان نیست و کلاف سردرگم «درمان» خود دشواری بزرگی برای سیستم درمانی کشور شده است.