رویکردی برای تعیین اندازه بهینه دولت (بر مبنای بودجه عمومی دولت)

بسیاری از اقتصاد دانان کارایی بخش عمومی در رشد و توسعه اقتصادی را به همراه توسعه بی سابقه بخش عمومی در قرن بیستم، مورد بررسی قرار داده اند و مسلما یکی از ابعاد مهم این مطالعات، تعیین اندازه بهینه دولت بوده است که از دیر باز مبانی علمی و رویکردها و روش های عملی آن منشا مجادلات محافل علمی اقتصاددانان بخش عمومی است. اگر چه در برخی مطالعات، رشد سریع اقتصادی برخی از کشور ها - از جمله کشور های جنوب شرقی آسیا - را به کوچک بودن اندازه دولت نسبت می دهند، مطالعات تجربی این فرضیه را تایید نمی کند و اصولا مطالعات مقطعی که پایه این نتایج را تشکیل می دهد دارای مبانی علمی و کاربردی قوی نیست. بسیاری از اقتصاد دانان اعتقاد دارند هدایت اندیشمندانه دولت به همراه حمایت های سازمان یافته از بخش خصوصی موتور محرکه رشد اقتصادی، به ویژه در کشورهای یاد شده است. تجربه های کشور های موفق از جمله کشورهای جنوب شرقی آسیا نشان می دهد رشد شتابان اقتصادی عمدتا محصول دولت کارامد و بخش خصوصی کار آفرین و پر تلاش بوده است.
برو اعتقاد دارد افزایش هزینه های دولت در ابتدا موجب تقویت رشد اقتصادی می شود و بعد از نقطه خاصی کاهش رشد اقتصادی را به دنبال خواهد داشت. از این رو «اندازه بهینه دولت» متغیری نسبی است که از پارامترهای اقتصادی، کارایی نظام اداری و سازمانی تاثیر می پذیرد. در این مقاله از معیار اقتصادی برای اندازه بهینه دولت استفاده شده است که همان بهره وری مخارج دولت است و در قالب نظریه تولید و مدل اقتصاد سنجی قابل برآورد عملی خواهد بود. سازماندهی مقاله به شرح ذیل است: بخش اول به مقدمه می پردازد. بخش دوم، رشد اقتصادی و منابع آن مورد بررسی قرارمی گیرد که در آن نوسانات ادواری تولید ناخالص داخلی و عوامل موثر بر آن معرفی می شود، و برخی از نظریه های مهم در خصوص رابطه اندازه دولت با میزان بهره وری و رشد اقتصادی در کشورهای جهان مورد بررسی قرار می گیرد. بخش سوم، به اختصار ادبیات موضوع و تجارب کشور ها مرور می شود. بخش چهارم، به روش شناسی، مدل مورد استفاده و ابعاد کاربردی آن اختصاص یافته است. در بخش پنجم نتایج تخمین توضیح داده می شود و خلاصه، نتیجه گیری و توصیه