بررسی مقایسه ای کارایی عملکرد جاذب های کیتوزان و کیتوزان اصلاح شده با Fe3O4 در حذف اریترومایسین از محیط های آبی

استفاده بی رویه از آنتی بیوتیک ها و راهیابی این ترکیبات به محیط زیست به یکی از نگرانی های زیست محیطی تبدیل شده است. امروزه جذب سطحی یکی از روش های کارا و قابل اعتماد در حذف این ترکیبات است. هدف از این پژوهش سنتز کیتوزان - Fe3O4و بررسی مقایسه ای کارایی حذف آنتی بیوتیک اریترومایسین از محیط های آبی توسط این جاذب و کیتوزان است.
مشخصات ساختاری جاذب سنتز شده با تکنیک های TEM،PSA ، VSM مورد آنالیز قرار گرفت . پارامترهای مختلف از جمله pH (11-1)، زمان تماس (min 60-0)، غلظت جاذب ها (g/L 5-1) و غلظت اولیه اریترومایسین (mg/L 50-5) بر راندمان حذف مورد بررسی قرار گرفت. جهت آنالیز داده ها از نرم افزار Excel استفاده شده است . از مدل ایزوترم فروندلیچ و لانگمویر ثابت های تعادلی و ثابت های سینتیکی با استفاده از سینتیک شبه درجه اول و دوم محاسبه گردید.
نتایج حاکی از آن بود که با کاهش pH و غلظت اولیه اریترومایسین، افزایش دوز جاذب ها و زمان تماس راندمان حذف افزایش می یابد. بالاترین راندمان جذب در pH برابر با 3 برای هر دو جاذب، زمان تماس min30 جهت کیتوزان اصلاح شده و min50 برای کیتوزان، دوز جاذب ها g/L2جهت کیتوزان اصلاح شده و g/L3 برای کیتوزان و غلظت اولیه اریترومایسین برای هر دو جاذب mg/L 10، به دست آمد و جذب سطحی اریترومایسین بوسیله هر دو جاذب از ایزوترم لانگمویر و سینتیک شبه درجه دوم پیروی می کند.
جهت حذف اریترومایسین به روش جذب سطحی از کیتوزان اصلاح شده با Fe3O4 می توان به عنوان یک جاذب موثرتر نسبت به کیتوزان استفاده کرد .