بررسی امکان انتفاع واقف از عین موقوفه در فقه امامیه و قانون مدنی

از جمله ویژگی های وقف بر مبنای تعریفی که از آن در فقه و قانون مدنی شده است، مصرف آن در امور خیر و خدمت به دیگران است. از این رو، وقف باید از شائبه خودپرستی و سودجویی مبرا باشد و به انگیزه های نوع دوستی و غیرخواهی اختصاص یابد.
فقها و به تبع آن ها نویسندگان حقوقی در لابه لای مباحث عقد وقف راجع به بهره مندی واقف از وقف بحث کرده و اصولا به عدم امکان انتفاع واقف از وقف قائل شده اند. این در حالی است که به نظر می رسد منتفع شدن واقف از عین موقوفه با مفهوم تسبیل و صرف منافع برای دیگران چندان تضادی ندارد و حتی می توان در برخی موارد حکم به جواز آن داد. علاوه بر این، پذیرش این موضوع موجب آن خواهد شد که افراد جامعه به دور از بیم و نگرانی ناداری و فقر در آینده به وقف کردن اموال خود اقدام کنند. این پژوهش با رویکرد ترویج و اعتلای فرهنگ وقف در جامعه در پی آن است که به نمونه هایی از وقف هایی که در آن نفعی مستقیم یا غیرمستقیم به واقف می رسد را بیان و بررسی و موارد امکان انتفاع واقف از عین موقوفه را مشخص کند.