ارتباط هوش معنوی و دیسترس اخلاقی در دانشجویان اتاق عمل

هوش معنوی نوعی سازگاری و رفتار حل مساله است که فرد را جهت هماهنگی با پدیده های پیرامون و دستیابی به یکپارچگی درونی و بیرونی یاری می کند. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط هوش معنوی و دیسترس اخلاقی در دانشجویان اتاق عمل صورت گرفته است.
این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 121 نفر از دانشجویان اتاق عمل، دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1395 انجام شد. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه هوش معنوی بدیع و دیسترس اخلاقی محمدی جمع آوری شد. داده ها با استفاده از آزمون تی تست مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون با استفاده از نرم افزار SPSS 22 تجزیه و تحلیل شد.
ملاحظات اخلاقی: پس از کسب مجوز از کمیته اخلاق با بیان اهداف پژوهش برای شرکت کنندگان، رضایت آگاهانه از آن ها کسب و در خصوص محرمانه ماندن اطلاعات و عدم قضاوت در مورد آن ها اطمینان خاطر داده شد.
میانگین سنی شرکت کنندگان 5±23/39 سال و 55/5 درصد آن ها زن بودند. میانگین نمره هوش معنوی 18/64±148/72، دیسترس اخلاقی در بعد شدت 1/76±3/5 و تکرار 1/6±3/11 بود. ارتباط معکوس و معنی داری بین میانگین هوش معنوی و شدت (p=0/000 ، r=-0/356) و تکرار (p=0/008 ، r=-0/239) دیسترس اخلاقی وجود داشت. در میان متغیرهای جمعیت شناختی تنها جنسیت و ترم تحصیلی با هوش معنوی و سن و ترم تحصیلی با دیسترس اخلاقی دارای ارتباط آماری معنی دار بودند.
با توجه به رابطه معکوس بین هوش معنوی و دیسترس اخلاقی، به نظر می رسد که ارتقای هوش معنوی می تواند در کاهش دیسترس اخلاقی موثر باشد.