مقایسه دقت پالس اکسیمتری با سنسور انگشتی در دو ناحیه گوش و انگشت در بیماران تحت درمان با داروهای وازوپرسور

امروزه جهت مانیتورینگ مداوم اشباع اکسیژن از پالس اکسیمتری نوک انگشت استفاده می گردد، هرچند که در بعضی شرایط نمی توان از پالس اکسیمتری نوک انگشت بهره برد که در این گونه شرایط در بالین از همان سنسور پالس اکسیمتر انگشتی در گوش برای خوانش اشباع اکسیژن استفاده می گردد. با توجه به تفاوت بافت گوش و انگشت و اینکه سنسور پالس اکسیمتر انگشتی بر اساس ساختار انگشت طراحی شده است؛ لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین دقت پالس اکسیمتری گوش و نوک انگشت با سنسور انگشتی در بیماران تحت درمان با داروی های وازوپرسور انجام شد.
در یک مطالعه توصیفی تحلیلی مقایسه ای در سال 95 با حجم نمونه 33 نفر، تحت درمان با داروهای وازوپرسور و بستری بخش مراقبت های ویژه شهرستان کاشمر که به روش آسان و در دسترس و بر اساس معیارهای ورود انتخاب شدند، دو عدد سنسور پالس اکسیمتر انگشتی یکی به قسمت فوقانی لاله گوش و یکی به نوک انگشت متصل و هم زمان اقدام به گرفتن نمونه خون شریانی شد. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS با آزمون آماری همبستگی اسپیرمن و آنالیز واریانس با تکرار مشاهدات تجزیه وتحلیل شدند.
یافته ها نشان داد تفاوت آماری معنی داری بین O2Sp گوش (3/79±94/03)، نوک انگشت (4/82±86/81) و SaO2 (3/65±90/88) در بیماران تحت درمان با داروهای وازوپرسور وجود دارد (0/001>P). همچنین در این مطالعه بین درصد اشباع اکسیژن با زمان پرشدگی مجدد مویرگی ارتباط آماری معنی داری وجود داشت.
تحقیق حاضر نشان داد در بیماران تحت درمان با داروی وازوپرسور استفاده از سنسور پالس اکسیمتر انگشتی در گوش نسبت به انگشت نتایج دقیق تری از درصد اشباع اکسیژن ارائه می دهد.