راهکارهای کلیدی برون رفت از مشکلات ریزازدیادی درختان جنگلی

جنگل‏ ها سرمایه های ملی هر کشور محسوب می شوند که حفاظت و استفاده صحیح از آنها، علاوه بر کسب درآمد، بقای محیط زیست را نیز تضمین می نماید. گونه های گیاهی بومی، ذخایر توارثی ژنتیکی منحصربه فرد، با اهمیت و ارزشمند هر کشوری هستند که دلیل آن، دارا بودن بعضی از صفات مورفولوژیکی برتر و سازگار به شرایط محیطی، مخصوصا مقاومت آنها در مقابل آفات و امراض و عوامل نامساعد محیطی می باشد. این امر تکثیر و حفاظت گونه های در معرض خطر را به یک امر حیاتی تبدیل کرده است و لزوم استفاده از روش‏ هایی که با سرعت بیشتری از روش‏ های سنتی، پاسخگوی نیاز روزافزون کشت و تکثیر باشد، احساس می گردد. درختان بالغی که در طول سالیان دراز عمر خود توانسته اند بقای خود را در شرایط مختلف جوی، حمله آفات و امراض و شرایط نامناسب محیطی تحمل نمایند، گنجینه های گرانبهایی از ذخایر ژنتیکی محسوب می شوند. کشت بافت ابزاری است که می تواند گونه های درختان جنگلی در معرض انقراض را که در شرایط طبیعی قادر به تکثیر نیستند، از خطر نابودی نجات دهد. با استفاده از این روش بیوتکنولوژیکی می توان با تکثیر انبوه گیاهان در شرایط کنترل شده آزمایشگاه و سپس کشت آنها در عرصه های طبیعی، در حفظ گونه های جنگلی در حال زوال موثر بود. به طوری که در آزمایشگاه کشت بافت گروه زیست فناوری موسسه تحقیقات جنگل‏ها و مراتع کشور در طی سه دهه اخیر حدود 31 گونه جنگلی در معرض خطر، مورد تکثیر انبوه از طریق ریزازدیادی قرار گرفته‏ اند.