پژوهشی علمی و ادبی در واژه قرآنی «لجه»

از میان نام های مختلف دریا در قرآن کریم یعنی «بحر، لجه و یم»، نام «لجه» با وزنی سنگین تر، کم ترین بسامد را دارد. این واژه در دو مورد، آن هم در نقش وصفی و مفعولی، به عنوان اسم و اسم منسوب درباره قصر سلیمان و تشبیه اعمال کفار به کاررفته است. لجه در اصطلاح علمی به «Pelagic zone» شهرت یافته است و از چندین لایه به نام های برلجه، میان لجه، ژرف لجه، مغاک و زیرمغاک تشکیل شده است. عمق و میانه بودن، دو مولفه اصلی مفهوم «لجه» در علم لغت و دریاشناسی است. طبقه بندی علمی «لجه» و بیان تفاوت آوائی آن با «لجی»، برخی شبهات موجود در اختلافات تفسیری و ترجمه ای را برطرف می نماید.
ترکیب های مختلف این واژه همچون ترکیب اضافی، وصفی و نسبی، پیوند مناسب و مستحکمی در امتداد و گستردگی لایه های مختلف تاریکی در سطوح مختلف دریا و لایه های زیرین، تا پهنه وسیعی از افق آسمان ایجاد کرده که در شکل چند نمودار به نمایش گذاشته شده است. تصویرپردازی قرآن بر اساس نمادهای طبیعت ازجمله «لجه دریا» جلوه ای زیبا از ترس، تاریکی و اضطراب و ناامیدی کفار و همچنین اعجاب و شگفتی ملکه سبا را برای مخاطبین به نمایش می گذارد. نظام آوائی «لجه» دلالت بر موضع میانی دهان و دلالت بر عمق و شدت دارد و ناهمگونی نغمه آوائی را با احساسی نگران کننده و نفس گیر به مخاطب القاء می کند.