«السنه قاضیه علی کتاب الله ...» در ترازوی نقد علمای اهل سنت

سنت به مثابه یکی از مصادر اصیل اسلام، بعضی مبین قرآن و برخی دیگر مکمل آن می دانند. بر اساس دیدگاه مشهور و غالب، قرآن و سنت در کنار هم، مرجع و منبع امور دینی محسوب می شوند. با این وجود، تعدادی از محدثان اهل سنت با تمسک به منقولاتی، بر این باورند که سنت، حاکم بر قرآن بوده و بر آن سیطره دارد؛ یعنی تنها راه پی بردن به مراد و منظور قرآن را منحصر در احادیث می دانند. در حوزه تفسیر نیز این تفکر بر فهم معنای اصطلاحات قرآنی، بسیار اثرگذار است. تبلور ادعای لزوم فهم قرآن در پرتو سنت، به عهد تابعین و به طور مشخص به اوزاعی و اساتید وی باز می گردد که با وجود مخالفانی از معاصران، این دیدگاه در طول تاریخ از جانب محدثان و دیگر علما تلقی به قبول شده و روش خاصی را در اندیشه ورزی دینی شکل داده است. ایرادات جدی وارد بر این رویکرد معرفت شناسانه عبارت اند از: وجود نصوص دینی متعارض با آن، وهن ارکان این اندیشه همچون باور به «ظنی الدلاله» بودن قرآن، تعارض این اندیشه با برخی از اصول کلی همچون «تقدم کتاب بر سنت»، «لزوم فهم سنت در پرتو قرآن» و «شرط عدم شذوذ برای صحت حدیث». روش پژوهش در این تحقیق کیفی، از نوع تحلیلی توصیفی بوده که با هدف معرفی و نقد دیدگاه حدیث سالاری در مطالعات قرآنی صورت گرفته است.