کاربرد اصطلاحات همخوشه در سبک شناسی متون عرفانی (با تکیه بر مفهوم جذبه در ختم الاولیاء ترمذی)

به کارگیری اصطلاحات همخوشه در سبک شناسی متون عرفانی، زمینه ای است که هنوز درباره آن پژوهشی انجام نگرفته است. این مقاله، کاربرد اصطلاحات همخوشه «جذبه» را در سبک شناسی ختم الاولیاء حکیم ترمذی توضیح میدهد. نخست با تعریف اصطلاحات همخوشه، توضیح مشهورترین روابط بین آنها ( ترادف، تضاد و تضمن) و تعریف جذبه، پیشینه توجه به اصطلاحات همخوشه در متون عرفانی بررسی شده است. پس از آن، چگونگی و اشکال کاربرد «جذبه» و هم خانواده های آن در ختم الاولیاء نشان داده شده است. سپس اصطلاحات همخوشه «جذبه» براساس رابطه ترادف، مورد بررسی قرار گرفته و شیوه و شکلهای استفاده ترمذی و اشتراک حوزه معنایی آنها با «جذبه» توضیح داده شده است. این بررسی زبانی، بخشی از ذهن و زبان متشکل، منسجم و تاثیرگذار ترمذی را به تصویر میکشد. از این شیوه میتوان در سبک شناسی دیگر متون تصوف، بررسی سبک شخصی و دوره ای آنها، تاثیر و تاثر آنها، تالیف فرهنگهای اصطلاحات تصوف، رد یا اثبات انتساب اثر به نویسنده و در نهایت تشخیص خلاقیت یا تقلید نویسندگان در حوزه اصطلات تصوف بهره گرفت.