کمی سازی میزان تولید ضایعات ساختمانی به تفکیک مصالح پرکاربرد در صنعت ساخت (مطالعه ی موردی: ساختمان های مسکونی شهر)

صنعت ساخت در کشورهای در حال توسعه، مصالح زیادی مصرف می کند. هدررفت مصالح، ماحصل استفاده ی ناکارآمد از مصالح است که از دیدگاه توسعه ی پایدار، نیازمند توجه بیشتر است. طی سال های گذشته، در کشور ما توجه چندانی به مسئله ی مذکور نشده و حتی در زمینه ی تولید ضایعات ساختمانی، آمار دقیقی ثبت نشده است. در نوشتار حاضر، تلاش شده است که تولید ضایعات ساختمانی براساس مطالعات موجود و با توجه به پارامترهای قابل کنترل، به تفکیک مصالح ساختمانی پرکاربرد، کمی سازی شود. بررسی مطالعات پیشین نشان می دهد که پارامترهای موقعیت منطقه یی، قرارداد، زیربنا و تعداد طبقات در اتلاف مصالح موثر هستند. طبق نتایج، سیمان بیش از سایر مصالح مورد مطالعه اتلاف می شود و با انتخاب قرارداد «اضافه بر هزینه»، تولید ضایعات ساختمانی افزایش می یابد. با به کارگیری برازش خطی برای مدل سازی اتلاف مصالح، پارامترهای مطالعه شده، آثار مثبت و منفی خود را نشان می دهند. به علاوه، ضریب تعیین اصلاح شده
برای مدل های اتلاف میلگرد، سیمان، آجر و بتن به ترتیب معادل 0٫907، 0٫875، 0٫920 و 0٫790 به دست می آید. بدان معنا که کمی سازی صورت گرفته به ترتیب حدود 90\٪ ، 87\٪، 92\٪ و 79\٪ عوامل موثر در اتلاف مصالح را پوشش داده است.