نقش اهل بیت (ع) و شیعیان در گسترش دانش طب

هدف از وضع قوانین و احکام در ادیان الهی، به ویژه در دین مبین اسلام، سعادت مادی و معنوی جامعه بشری است و نیل به قرب الهی به عنوان مقصد و هدف غایی افعال و اعمال انسان، نیازمند آزمونی بس مشکل در سنجش کیفیت اعمال و یافتن نیکوترین آنهاست. انجام عمل و صدور افعال از انسان نیز نیازمند ملزومات خاص خود می باشد؛ بنابراین، دین کامل باید برای این مقدمات نیز برنامه کاملی داشته باشد. انجام تمامی اعمال به صورت کاملا صحیح، مطابق فرامین الهی و فطرت انسانی، میسر نیست مگر در سایه صحت و سلامت کامل انسان در هر دو بعد جسمانی و روحانی؛ از آنجا که قرآن و عترت به عنوان منابع شناخت و هدایت در مسیر قرب الهی هستند، باید ریشه های اصلی و منشا علم سلامت جسم و روح را هم در این دو جست وجو نماییم؛ چرا که هادیان هر مسیر باید آگاهترین مردم به مسیر ملزومات سفر باشند. سلامت جسم و روح با تمام ابعاد آن تحت عنوان طب اسلامی که به عنوان تابلوی تمدن اسلامی رخ می نماید؛ مطرح می شود که پرچمدار و طلایه دار آن مکتب تشیع، ائمه، علما و حکمای شیعه می باشند. نوشتار حاضر در پی ارائه تعریف صحیحی از طب اسلامی؛ تبیین مواضع دین اسلام در خصوص طب و برتری و اعلمیت طب اسلامی بر سایر مکاتب طبی؛ نقش طب اسلامی در شکوفایی تمدن اسلامی و همچنین ارائه مواضع و نظرات بی بدیل اهل بیت در خصوص طب و نقش مکتب تشیع در گسترش این علم الهی است.