عفونت های قارچی بیمارستانی: اپیدمیولوژی، تشخیص، درمان و پیشگیری

عفونت های قارچی بیمارستانی یکی از دلایل مهم مرگ و میر بیماران بستری در محیط های مراقبت بهداشتی به خصوص جمعیت های مبتلا به نقص سیستم ایمنی می باشند. پاتوژن های مسبب چنین عفونت هایی اغلب شامل گونه های کاندیدا، آسپرژیلوس، موکور و فوزاریوم می باشند. به نظر می رسد عفونت های قارچی بیمارستانی در دهه های آینده به دلیل وجود عوامل زمینه ای افزایش خواهند یافت. از عوامل مستعدکننده زمینه ی بروز چنین عفونت هایی می توان استفاده گسترده از روش های درمانی تهاجمی نظیر پیوند سلول های بنیادی و پیوند اعضا، شیمی درمانی، استفاده از داروهای سرکوب کننده ی سیستم ایمنی و غیره که منجر به تضعیف سیستم ایمنی می شوند را نام برد. اجرای روش های توصیه شده کنترل عفونت می تواند از کاندیدمیای ناشی از کاتتر جلوگیری کرده و هم چنین سبب به حداقل رساندن مواجهه بیماران دارای نقص سیستم ایمنی با اسپورهای آسپرژیلوس معلق در هوای محیط های بیمارستانی گردد. درصد قابل توجهی از این عفونت ها به سادگی و بدون نیاز به تجهیزات پیچیده و صرف هزینه ی بالا تنها با آموزش کادر بهداشتی- درمانی جهت رعایت اصول بهداشتی در استفاده از تجهیزات پزشکی قابل پیشگیری است. معمولا درمان چنین عفونت هایی به دلیل افزایش مدت بستری در مراکز درمانی پر هزینه می باشد. پروفیلاکسی با استفاده از داروهای ضد قارچی برای بیماران در معرض خطر عفونت های قارچی تهاجمی باید در طی دورانی که بیمار دارای ضعف سیستم ایمنی است مد نظر قرار گیرد. در مطالعه حاضر اپیدمیولوژی، تشخیص، درمان و استراتژی های پیشگیری از عفونت های قارچی بیمارستانی به طور کامل مرور می گردد.