حکومت علوی؛ تبلور کارآمدی

اصول کشورداری و سیره سیاسی یک حاکم همواره در تیررس دیدگاه منتقدان و حتی مردم عادی قرار گرفته است. این اصول به کارآمدی آن نظام سیاسی کمک فراوانی می کند. بی‌گمان اصول کشورداری حضرت امیرالمومنین(ع) و نقش کم‌نظیر ایشان در ارایه‌ی یک نظام حکومتی آرمانی و کارآمد غیر قابل انکار است و این چیزی نیست که حتی از نگاه غیرمسلمانان منصفی از قبیل «جرجی زیدان» مخفی مانده باشد. شیوه و منش حکومت‌داری آن بزرگوار و سیره سیاسی تحسین‌ برانگیز ایشان الگوی مناسبی برای همه آنانی شد که می‌خواهند در روش سیاسی خود، توفیق مدیریتی و حاکمیتی کسب کنند. حضرت(ع) غیر از اجرای سیره سیاسی و استراتژی حکومتی موفقیت‌آمیز خود، ابتکارات فراوانی را هم در عرصه حکومت و سیاست از خود بروز دادند. برای استانداران و سران سپاه و قضات و کارگزاران مالیات آیین نامه و دستورالعمل نوشتند و جامعه اسلامی را از نظر شغل و وظیفه طبقه‌بندی نمودند و حدود و موقعیت هر طبقه را تعیین فرمودند. سیره سیاسی و شیوه حکومت‌داری ایشان، درخشان‌ترین دوران حکومت اسلامی پس از رحلت پیامبر(ص) است. ما در این مقاله برآنیم تا با ذکر شمه‌ای کوچک از ابعاد مدیریت حکومتی و سیره سیاسی حضرت(ع)، سهم قابل توجه ایشان را در تحول و بالندگی حاکمیت و سیاست بیان نموده و عوامل کارآمدی یک نظام سیاسی را با توجه به عمل و سخن حضرت تشریح نماییم. طبیعی است این مقاله در پی اثبات بی‌نظیر بودن طریقه‌ی حکومت حضرت(ع) در دوران پس از اسلام و حکومت نبی مکرم اسلام(ص) است...