بررسی رابطه رضایت شغلی با سلامت روان پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سال 1395

رضایت شغلی حدی از احساسات و نگرش های مثبتی است که افراد نسبت به شغل خود دارند. به نظر می رسد که رضایت شغلی پرستاران از عوامل مهم تاثیرگذار بر سلامت روان آن ها می باشد؛ از این رو مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه رضایت شغلی با سلامت روان پرستاران طراحی و اجرا شد.
این مطالعه توصیفی- تحلیلی در سال 1395 در ارتباط با 250 نفر از پرستاران بیمارستانهای آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مازندران انجام شد. نمونه گیری به صورت تصادفی طبقه ای به تناسب تعداد پرستاران هر بخش از بیمارستان صورت گرفت. معیار ورود به پژوهش داشتن حداقل یک سال سابقه کار در رشته پرستاری بود. داده ها توسط پرسشنامه استاندارد سلامت روان 28 سوالی، پرسشنامه استاندارد رضایت شغلی 19 سوالی و پرسشنامه اطلاعات جمعیتی- اجتماعی گردآوری شدند و با استفاده از نرم افزار SPSS ، آزمون های آماری توصیفی، کای دو و ضریب همبستگی Pearson تحلیل گردیدند.
میانگین سنی پرستاران 83 / 5± 71 / 31 سال و میانگین سلامت روان آنها 49 / 11 ± 42 / 19 بود که با توجه به طبقه بندی در حیطه اختلال در سلامت روان ضعیف قرار می گیرد. علاوه براین، میانگین رضایت شغلی پرستاران 60 / 10 ± 62 / 57 بود که با توجه به طبق هبندی در حیطه رضایت شغلی بسیار خوب جای دارد. از سوی دیگر، ارتباط معنادار و معکوسی بین رضایت شغلی و اختلال در سلامت روان وجود داشت؛ به این معنا که با افزایش رضایت شغلی، اختلال در سلامت روان کمتر می شد ( 01 / .r=- 0/15 ،P= 0)
با توجه به نتایج این مطالعه مشخص گردید که بین رضایت شغلی و اختلال در سلامت روان ارتباط معنادار و معکوسی وجود دارد؛ به این معنا که با افزایش رضایت شغلی می توان اختلال در سلامت روان را کاهش داد؛ بنابراین سیاست گذاران می توانند از نتایج این مطالعه برای ارتقای شغلی پرستاران بهره ببرند و تمهیدات لازم برای افزایش رضایت را طراحی نمایند.