بررسی ارتباط ساختار و محتوا در فراداستان «میم عزیز»

ژانر فراداستان در ایران به جهت ماهیت آشنازدای آن، مورد اقبال فراوان است. اما حجم وسیعی از متونی که تحت عنوان فراداستان در ایران منتشر می شوند، تنها به فرم می پردازند، و از بازنمایی تجربه های پسامدرن تهی اند. رمان به مثابه رسانه بازتاب دهنده جامعه باید با روح زمانه خود عجین باشد تا معضلات زندگی معاصر و فرهنگ جامعه را هشیارانه بکاود؛ لذا شگردپردازی های فراداستانی باید با دغدغه های پسامدرنیسم و مسائل مطرح در جامعه پسامدرن هماهنگ باشد تا قالب و محتوا در تایید و تقویت یکدیگر متنی تاثیرگذار خلق کنند. در این مقاله ابتدا مروری بر فراداستان و مهمترین مولفه های آن بر مبنای دیدگاه های نظریه پردازان فراداستان صورت گرفته است، سپس مولفه های فراداستان در رمان «میم عزیز» بررسی و تحلیل شده است. در ادامه، محتوای پسامدرنیستی رمان نیز تشریح شده است. بررسی های مقاله نشان می دهد که این رمان به لحاظ درآمیختن دو مقوله نقد ادبی و داستانپردازی، ایجاد عدم قطعیت، محتوای وجودشناسانه، برجستگی زبانی و همینطور پرداختن به مفهوم خانواده پسامدرنیستی به خوبی توانسته مضمون و محتوا را با ساختار و فرم داستان هماهنگ کند. در «میم عزیز»، شکلهای متنوع خانواده به تصویر کشیده شده اند تا مفهوم خانواده هستهای که پیشتر در مدرنیسم به عنوان تنها شکل بهنجار خانواده مطرح شده بود، نسبی گردیده و بینظمی و آشفتگی خانواده ها در جامعه معاصر نمایانده شود.