اثر شوری و مدیریت آبیاری بر عملکرد و بهره وری آب آبیاری در ارقام بادام زمینی

اثر شوری و کمبود آب آبیاری از تنش های مهم و شایع در جهان است که مانع از حصول عملکرد مناسب در گیاه می شود. به منظور بررسی اثر سطوح شوری و مقادیر نیاز آبی گیاه بادام زمینی، طرح آزمایشی مورد نظر به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب بلوک کامل تصادفی در سه تکرار در سال های زراعی 1394 و 1395 در استان گیلان انجام شد. عامل اصلی مدیریت آبیاری با مقادیر 40 (WR4)، 60 (WR3)، 80 (WR2) و 100 (WR1) درصد نیاز آبی گیاه و تیمار فرعی شامل شوری با مقادیر یک (S1)، سه (S2)، پنج (S3) و هفت (S4) دسی زیمنس بر متر و تیمار فرعی فرعی شامل چهار رقم بادام زمینی، گیل (V1)، گرگانی (V2)، جنوبی (V3) و مصری (V4) بود. نتایج نشان داد بیشینه عملکرد زیست توده در رقم مصری، مدیریت 100 درصد تامین نیاز آبی و شوری یک دسی زیمنس بر متر در سال های 94 و 95 به دست آمد که مقادیر آن به ترتیب 12230 و 11110 کیلوگرم در هکتار بود. بیشترین عملکرد غلاف در سال 94، در رقم مصری، در تیمار 100 درصد نیاز آبی و شوری یک دسی زیمنس بر متر با مقدار 1710 کیلوگرم در هکتار بود. در سال 95، بیشترین عملکرد غلاف با 5403 کیلوگرم در هکتار در تیمار 40 درصد نیاز آبی گیاه و شوری هفت دسی زیمنس بر متر به دست آمد. بیشترین عملکرد دانه در رقم گیل و در تیمار 100 درصد نیاز آبی گیاه و شوری یک دسی زیمنس بر متر در سال های 94 و 95 به ترتیب 1883 و 1710 کیلوگرم در هکتار بود.