مواد غذایی تراریخته و حقوق شهروندی

حق برخورداری از آزادی انتخاب مواد غذایی و نوع آن ها از جمله حقوق اساسی ابناء بشر محسوب می شود که سلب کردنی نیست. براساس پیش بینی سازمان فائو تامین امنیت غذایی در سال 2050 مستلزم افزایش 70 درصدی تولید غذا در جهان و افزایش 100 درصدی تولید غذا درکشورهای درحال توسعه است. که به منظور جلوگیری از چالش کمبود غذا و تامین امنیت غذایی، استفاده از روش های مهندسی ژنتیک و فناوری های نوین مواد غذایی لازم و ضروری است اما در سال های اخیر مسئله تولید و عرضه محصولات اصلاح شده ژنتیکی به یکی از پرمناقشه ترین مسائل حقوق شهروندی بدل شده است. از یک سو تبعات عدم برچسب گذاری بر حقوق بنیادین بشری ازجمله «حق دانستن» و به تبع آن حق انتخاب آگاهانه و اطلاع کافی و دقیق شهروندان از ویژگی های مواد غذایی تراریخته لازم و اساسی است و از سوی دیگر بحث تبعات برچسب گذاری محصولات غذایی دستکاری شده ژنتیکی بر تجارت و بازاریابی این محصولات مطرح گردید.
در میان مسلمانان کمترین مخالفت با بیوتکنولوژی کشاورزی و دستکاری ژنتیکی وجود دارد. چراکه باوجود اصولی چون اباحه در فقه اسلامی، حکم به حرمت و عدم جواز نیاز به دلیل منع در آموزه های اسلامی دارد. به علاوه دین اسلام از حامیان توسعه و پیشرفت علوم تلقی شده و از دیدگاه این دین جستجوی دانش و علوم به طور عام امری پسندیده تلقی میشود. در این نوشتار تلاش می شود، چالش های اخلاقی و حقوقی مرتبط با حقوق شهروندی و رویکرد مذهب تشیع در خصوص مواد غذایی تراریخته، تبیین و تحلیل شود.