بررسی تطبیقی تعارض صلاحیت دادگاه ها در دعاوی بین المللی ناشی ار تعهدات غیر قراردادی

امروزه گسترش روابط بین المللی موجب شده تا افراد در چارچوب مرزهای یک کشور محصور نبوده و به انحای مختلف(مسافرت، تجارت،...) با ممالک دیگر، ارتباط داشته باشند. در نتیجه یک زندگی خصوصی بین المللی درکنار زندگی داخلی افراد ایجاد شده و مجموعه مقررات خاصی تحتعنوان حقوق بین الملل خصوصی در هر کشور برای تنظیم روابط بین المللی افراد وضع شده است. برای رسیدگی به اختلافات ناشی از روابط خصوصی بین المللی، مرجع قضایی بین المللی وجود ندارد. این دعاوی در صلاحیت دادگاه های داخلی کشورها یا در صلاحیت داور مورد توافق طرفین است. قواعد تعارض دادگاه ها مانند قواعد دیگر بین الملل خصوصی، جزو حقوق داخلی کشورها محسوب می شود و عمدتا از آیین دادرسی مدنی متداول در حقوق داخلی اقتباس شده است. ازاین رو، بین قواعد آیین دادرسی کشورهای مختلف، تنوع و پراکندگی زیادی در مقام رسیدگی به یک دعوای معین وجود دارد. باوجود اختلافات گسترده درباره مبانی و موانع اعمال صلاحیت، صلاحیت مبتنی بر محل اقامت خوانده و نیز صلاحیت مبتنی بر رضایت در بیشتر نظام های حقوقی تایید شده است. تعهدات غیرقراردادی که در کنار تعهدات قراردادی قسمت اعظم تعهدات حقوقی را تشکیل می دهند این تعهدات از اجزا و موضوعات متفاوت و متعدد تشکیل میشوند که قانون قابل اعمال (یا قانون حاکم) بر آنها از قانون محل وقوع خسارت تا قانون مقر دادگاه، و قانون دارای نزدیک ترین ارتباط یا قانون مناسب، معمول و متغیر می باشد. همچنین قوانین حاکم مربوط به موضوعات خاص در این تعهدات وجود دارد. در قرارداد های بین المللی ممکن است طرفین در مورد نحوه اجرای تعهدات و قوانین حاکم بر ان و قواعدی که در صورت تخلف از تعهدات به آن مراجعه شود که بحث حاکمیت اراده است تعیین نمایند که علی القاعده طبق ان عمل می شود اما موضوعی که در این مقاله سعی می شود به آن پاسخ داده شود این است که در صورتی که تعهد ایجاد شده خارج از قرارداد یا غیر قراردادی باشد ایا در این حال هم قوانین و مراجعی که در قرارداد برای تخلف ازتعهدات قراردادی تعیین شده درباره تعهدات غیر قردادی هم جاری می گردد یا ان موضوع تابع قانون محل وقوع تعهد غیر قراردادی و در صلاحیت دادگاه محل تعهد غیر قراردادی است؟