محیطزیست، حقوق بشرو مشروعیت در روابط بین الملل

حقوق محیط زیست محصول بحران های زیست محیطی بعد از جنگ جهانی دوم و همچنینجریان های منتقد مدرنیته می باشد. از اهم حقوق طبیعی افراد بشر، حق بهره مندی و تمتع از مواهب طبیعی ومحیط زندگی سالم است. بدیهی است که هر کاری که موجبات خرابی کیفی و کمی این منابع در هر نقطه از گیتی را فراهم سازد، تجاوزی به حقوق انسان تلقی می شود. از سوی دیگر، مسئله سازی و پرسمان گری از مشروعیت، امری علمی استتا پذیرش رخدادهای سیاسی برای انسان موجه گردد. وقتی که روابط بین الملل و مشروعیت مبنای پرسمان باشند، لاجرم دستیابی به مبنای جدید مشروعیت در روابط بین الملل یکی از ضروریات هویت سیاسی- علمی می شوند که غفلت از آن در تاخر معاصرت علم سیاست نسبت به علوم دیگر اجتماعی مسئله خیز می شود. هدف از مقاله حاضر، شناسایی مبانی جدید مشروعیت در روابط بین الملل است. فرض نگارنده بر این است که مبانی از بین نمی روند بلکه متحول به زمان خویش می شوند. از این رو، سوال اصلی پژوهش از چیستی مبانی جدید مشروعیت در روابط بین الملل است که به نوبه خود از مباحث بدیع می باشد. در پاسخ به سوال از روش تحقیق توصیفی – تحلیلی و در جمع آوری اطلاعات از شیوه کتابخانه ای استفاده شده است. یافته های این پژوهش حاکی از این است که اساس پایداری و تغییر روابط بین الملل مبتنی بر مبانی مشروعیت بخش آن می باشد. تحول به وجود آمده در جهان معاصر در مبانی مشروعیت روابط بین الملل تحول از حقانیت و مقبولیت به سوی مبانی جدید است. نتیجه آنکه مسئله حقوق بشر و محیط زیست به عنوان مبانی جدید مشروعیت روابط بین الملل به سرعت در حال تصرف مواضع علمی در جهان سیاست می باشند