اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری گروهی بر علایم شناختی هیجانی اختلال اضطراب اجتماعی

این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری گروهی بر اضطراب و افسردگی، ارزیابی منفی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی انجام شد.
جامعه ی آماری این پژوهش بالینی، شامل کلیه مراجعه کنندگان به مراکز خدمات روان شناسی و مطب های خصوصی روان پزشکی با تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی در سطح شهر مشهد بود که در سال 96-1395 در مرکز تخصصی روان شناسی، 24 نفر از این بیماران به شیوه در دسترس و داوطلبانه انتخاب و به روش تصادفی در گروه های آزمون و شاهد قرار گرفتند. درمان فعال سازی رفتاری گروهی طی 8 جلسه 90 دقیقه ای برای گروه آزمون اجرا شد. ابزار اندازه گیری شامل پرسش نامه های مقیاس اضطراب اجتماعی اسپین (2000)، افسردگی بک-2، مقیاس فرم کوتاه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (1989)، پیامدهای رویدادهای منفی اجتماعی ویلسون و رپی (2005) می باشد. نمونه ها قبل و بعد درمان و 3 ماه بعد از گروه درمانی با رویکرد فعال سازی رفتاری، مورد ارزیابی قرار گرفتند. تحلیل آماری داده ها با تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر انجام شد.
نتایج حاکی از آن است که فعال سازی رفتاری در هر دو مقطع زمانی ارزیابی بر میانگین نمرات خرده مولفه های ترس و اجتناب (از مولفه اضطراب اجتماعی) و مولفه افسردگی و هر دو خرده مولفه های ترس از ارزیابی منفی (دیگران و خود) و خرده مولفه روان شناختی (از مولفه کیفیت زندگی) به طور معنی دار اثربخشی داشته (05/0>P) اما بر ناراحتی فیزیولوژیک (از اضطراب اجتماعی) و روابط اجتماعی و رضایت از وضعیت زندگی و سلامت جسمانی (از کیفیت زندگی) اثربخشی معنی داری نداشته است. در گروه شاهد، هیچ تفاوت معنی داری در مراحل مختلف یافت نشد.
به طور کلی، فعال سازی رفتاری بر اضطراب و افسردگی، ارزیابی منفی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، تاثیر دارد.