نقدی بر شیوه تکامل گرایانه کتاب تاریخ ادبیات داستانی ایران

کتاب تاریخ ادبیات داستانی ایران، کتابی است که می کوشد به بررسی ادبیات داستانی ایران به ویژه رمان و داستان کوتاه (تا سال 1332) بپردازد و با بررسی پیشینه و خاستگاه های آن ها (داستا ن های بلند عامیانه، سفرنامه و خاطره نویسی، حکایت ها و...) سیر تحول تاریخی آنها را نشان دهد. همچنین نویسنده به انواع رمان (رمان تاریخی، رمان کارآگاهی و...) و دلایل شکل گیری برخی از آنها نیز پرداخته است.
با این حال این کتاب کاستی هایی نیز دارد؛ جدای از ضعف های ساختاری (پراکندگی مطالب و...)، روش شناسی کتاب که روشی تکاملی است نیز سبب ایرادهایی مانند حاشیه ای ساختن ژانرهایی چون سفرنامه نویسی و خاطره نویسی، ناتوانی از بیان «چرایی» تغییرها و... گردیده است؛ ایرادهایی که دلیل اصلی آنها بی توجهی نویسنده کتاب به مبانی معرفتی روش خویش بوده است. بررسی محتوایی کتاب نیز سوالات متعددی را برای خوانندگان به وجود می آورد؛ سوالاتی که کتاب یا پاسخی به آن ها نداده است، یا در درستی پاسخ های آن، جای تردید وجود دارد.