تعیین میزان شکست درمان با ترکیبات آنتیموان موضعی یا سیستمیک در مبتلایان سالک و عوامل موثر بر آن

با وجود پیشرفت های روز افزون بشر در مورد کنترل بیماری ها، هنوز لیشمانیوزها یکی از معضلات بهداشتی به شمار می آیند. مطالعه جامعی از موارد شکست درمانی با ترکیبات آنتیموان وجود ندارد. در این مطالعه میزان شکست درمانی با ترکیبات آنتیموان همراه با عوامل فردی دخیل با هدف دستیابی به راهکارهای کاهش شکست درمانی مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه 1216 بیمار مبتلا به سالک از مهر 1390 تا مهر 1392 مراجعه کننده به درمانگاه سالک مرکز تحقیقات پوست اصفهان که با ترکیبات آنتیموان درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. ویژگی های فردی (جنس، سن و محل سکونت)، تعداد، محل و نوع ضایعات، سابقه ابتلا به بیماری های همراه و نیز روش درمان مورد بررسی قرار گرفتند.
میزان شکست درمان با مگلوسان در پژوهش کنونی، 4/3% بود و در بیماران مرد و افراد با سابقه پیشین ابتلا به سالک به طور معناداری بیشتر از گروه مقابل بود (0/024، 0/001P<). میزان شکست درمانی در گروه درمان سیستمیک بالاتر از دو گروه درمان موضعی و درمان توام بود، اما این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود. همچنین محل ضایعه، نوع، اندازه و تعداد ضایعه، عفونت زخم، سن بیمار، محل سکونت، تحصیلات و شغل بیمار تاثیر معناداری در میزان شکست درمانی نداشت.
میزان شکست درمان با مگلوسان بیشتر از میزان گزارش شده با گلوکانتیم (4/3% در مقابل کمتر از 1%) است.