واکاوی و نقد مبانی انگاره های وین والتر دایر (در متن روان شناسی مثبت و روان درمانی معنوی_ مذهبی)

پژوهش حاضر نگاهی به مهم ترین دستاورد روان شناسی پس از جنگ جهانی دوم، یعنی روان شناسی مثبت گرا دارد؛ رویکردی که به سبب افزایش پریشان خاطری بشر و برخوردش با ناملایمات و دشواری های زندگی دنیای نوگرا پدید آمد. «معنویت» - در همین قرن که هم اکنون زندگی می کنیم - چنان گوهری گشته که توانایی شفابخشی و درمانگری اش به اثبات رسیده است. بهباشی و سلامت روان با کاربست مثبت اندیشی از طریق توجه به جنبه ها و رویدادهای خوشایند و نیک زندگی، ذهن انسان را بر مداری جای می دهد که ضمن تحقق رخدادهای ناگوار و تلخ این جهانی، بر استواری و استقامت روحی_ روانی او استمرار داشته باشد. وین والتر دایر که نامش با روان شناسی مثبت و معنویت گرایی پیوند خورده است، ضمن توجه به جنبه واقعی انسان و روح، ناکامی های زندگی و دشواری های روزگار را بهانه بی بهانه ای قلمداد نمود که خداوند توسط آنها، بشر را به سوی آب دیده شدن و پختگی می کشاند. او هر چند در ترویج اندیشه های معنوی خویش برای جامعه آمریکایی بسیار موفق عمل نمود، اما به سبب جدا انگاری معنویت از مذهب، سرانجام به کج اندیشی نسبت به اساس معنویت روی آورد و جنبه مادی و فرامادی را بدون در نظر داشتن اصل سنخیت جمع نمود. روش این پژوهش توصیفی_ تحلیلی به همراه بررسی و نقد است؛ در پایان نیز جایگاه معنویت راستین، ساختار و نقش آن در درمان روشن شده است.