رابطه خودآگاهی و یادگیری خودتنظیمی با سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر دوره متوسطه

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین خودآگاهی و یادگیری خودتنظیمی با سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر دوره متوسطه دوم شهرستان ساری بوده است. روش پژوهش از نوع همبستگی است. نمونه پژوهش مشتمل بر 346 دانش آموز دختر است که به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ایانتخاب شده و سه پرسش نامه خودشناسی فنیگستین و همکاران (1975)، یادگیری خودتنظیمی بوفارد و همکاران (1995) و سازگاری اجتماعی سینگ و سینها (1993) را تکمیل کردند. برای تجزیه وتحلیل داده های پژوهش از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافته ها نشان داد، بین خودآگاهی و یادگیری خودتنظیمی با سازگاری اجتماعی رابطه معنادار وجود دارد (01/0>p). نتایج رگرسیون نیز نشان داد که خودآگاهی و یادگیری خودتنظیمی 3 /3 درصد از واریانس سازگاری اجتماعی را تبیین می کنند. بر اساس یافته ها، عملیاتی کردن کارگاه های آموزشی در رابطه با خودآگاهی و یادگیری خودتنظیمی به منظور افزایش سازگاری اجتماعی و برقراری روابط بهینه با دیگران پیشنهاد می شود.