تغییرات سرمی آیریزین متعاقب ورزش استقامتی و محدود کردن کالری در رت های چاق و هیپرتری گلسیریدمیک

هدف از این مطالعه تایید فرضیه ای است که نشان می دهد آیریزین به عنوان یک آدیپومیوکاین در افزایش مصرف انرژی و تولید گرما در بافت چربی قهوه ای پس از ورزش استقامتی و محدودیت کالری نقش دارد.
در این مطالعه تجربی، 28 سر رت نر نژاد ویستار (180 تا 250 گرم) به چهار گروه شامل کنترل استاندارد (STC)، رژیم غذایی پرچرب و کربوهیدرات (HFC)، اصلاح رژیم غذایی (S-HFC) و ورزش (EXE) تقسیم شدند. 16 هفته ابتدایی با استفاده از مدل خاص (رژیم غذایی HF-HC برای مدت طولانی)، صرف ایجاد چاقی و هایپرتری گلیسریدمی شد و پس از آن به مدت پنج هفته درمان برای دو گروه انجام شد (EXE و S-HFC). از ابتدای هفته هفدهم رژیم غذایی گروه S-HFC به غذای استاندارد تغییر کرد و گروه EXE هفته ای 5 روز، هر روز به مدت 20 دقیقه بر روی تردمیل دویدند. گروه های STC و HFC رژیم غذایی ثابت(HF-HC برای HFC و غذای استاندارد برای STC) تا انتهای پروژه داشتند. پروفایل لیپیدی به روش اسپکتروفتومتری و آیریزین به روش الایزا سنجیده شد.
مدل مورد استفاده ما منجر به افزایش معنادار تری گلیسرید (0.000=P) و وزن (0.001=P) شد. پس از انجام مداخلات درمانی، میزان تری گلیسرید سرم کاهش یافت (0.011=P)؛ تغییرات دیگر اجزای پروفایل لیپیدی، وزن (0.444=P) و آیریزین (0.197=P) معنادار نبود. همبستگی میان آیریزین و تری گلیسرید دیده نشد (0.071=r،0.693=P).
رژیم غذایی در ایجاد هایپرتری گلیسریدمی و افزایش وزن موفق بود. تمرینات ورزشی و اصلاح رژیم غذایی منجر به کاهش چشمگیر میزان تری گلیسرید سرم شد، اما در کاهش وزن به شکل معنادار موثر نبود. همبستگی میان سطوح تری گلیسرید و آیریزین به دست نیامد.