اثر لوواستاتین بر یادگیری و حافظه فضایی در موش صحرائی نر بالغ

مطالعات پیشین نشان داده است که استاتین ها دارای اثرات حافظت کننده نورونی می باشند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر تیمار با لوواستاتین در موش های صحرائی نر بالغ بدون آسیب مغزی می باشد.
در این مطالعه تجربی، 35 موش صحرائی نر بالغ نژاد ویستار به طور تصادفی به 5 گروه هفت تایی تقسیم شدند: 1) گروه کنترل بدون هیچ گونه تزریق. گروه های 2، 3 و 4 تیمار داروی لوواستاتین را به ترتیب با مقادیر 1، 10 و 20 میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن به مدت 5 روز به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. گروه حلال (5 درصد DMSO)، حیواناتی که DMSO را به عنوان حلال لوواستاتین دریافت نمودند. در پایان تیمار با داروی لوواستاتین و حلال، برای ارزیابی حافظه و یادگیری از تست های ماز شعاعی هشت بازویی و ماز Y استفاده شد.
آنالیز آماری یافته ها نشان داد که لوواستاتین (20، 10 میلی گرم بر کیلوگرم) منجر به کاهش خطاهای حافظه کارکردی و مرجع و مدت زمان سپری شده در ماز شعاعی هشت بازوئی در آزمون اکتساب (0.05>P) و همچنین کاهش این عملکردها در آزمون یادآوری (0.05>P) نسبت به گروه کنترل گردید؛ میزان بروز رفتار تناوبی در آزمون Y-maze در گروه تزریقی 20 میلی گرم بر کیلوگرم نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد (0.01>P).
نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد داد که لوواستاتین در دوزهای بالا منجر به بهبود حافظه فضایی می گردد؛ گرچه مکانیسم دقیقی که لوواستاتین از طریق آن حافظه را متاثر می نماید مشخص نیست و نیازمند بررسی بیشتر می باشد.